CONCERT REVIEW

Iedereen weet dat ik het niet echt begrepen heb op jam-sessies. Ze gaan zo gauw op repetities lijken, met publiek als getuige. Maar als vanaf nu, alle jam’s op het niveau van deze van vandaag komen te staan, vraag ik meteen waar ik moet tekenen om zeker geen enkele meer te missen.

Mark Thijs alias Mark T. wist donderdagavond alle aanwezigen in Muziek-o-droom in de ban te houden met zijn prestatie. En als ik er dan nog even bij vermeld dat vijftig percent van die aanwezigen zelf muzikanten zijn, dan weet je het wel.
Wie herinnert zich nog het concert van John Németh en Junior Watson, dat ook hier plaats vond in oktober van vorig jaar ? Welnu, Mark ‘consolideert’ de kwaliteiten van Németh’s zang en Watson’s gitaarwerk in zijn eigen persoon. All in one. Nu is zijn palmares van twintig jaar muzikant en producer, daar wellicht niet vreemd aan. Maar je moet het ook nog waarmaken, natuurlijk. En het moet aanslaan, overkomen bij het publiek. Het moet soul hebben, en ballen.

En beide ingrediënten waren aanwezig . En hoe ? T. werd geruggesteund door een rhythmsection van ouwe getrouwen, Renaud Lesire op bass en Willie Maze op drums. Dat garandeert al een stevige onderbouw. Voeg daarbij J.J. Louis op Hammond en je kan al prematuur in de handjes klappen.
In “Little Girl” wist T. intonaties en stemverbuigingen te leggen die mij onwillekeurig aan Darrell Nulisch deden denken. “So Hard to Believe” was een zeer toepasselijke titel voor een, inderdaad moeilijk te geloven, mooie gitaarsolo à la Ronnie Earl, gevolgd door gorgelende gargelende, uit de diepste ingewanden van de B3, oprispende geluiden die een mens kippenvel bezorgen. Jazzy blues, bluesy jazz. Wie het absoluut wil in een vakje stoppen moet er twee kopen.
De eerste set werd afgesloten door J.J. samen met Willie, hetgeen leidde tot een Jimmy Smith-alike B3-orgasme van jewelste.

Ook de tweede set zat volgepropt met kwaliteit, dat het bijna uit zijn voegen barstte. T.’s stem is door de jaren gegroeid tot een amalgaam van Darell Nulisch, Kim Wilson, Otis Redding, zelfs Albert King. Zegge en schrijve: soul dus. Zijn gitaarwerk herbergt zoveel soul als zijn vocals. Zomaar wat namen die bij me opkomen zijn Ronnie Earl, Junior Watson, Duke Robillard, Albert King, Otis Rush. Zijn huidige repertorium kan retrospectief genoemd worden, zelfs zijn eigen nummers. Maar ze hebben die blues-integriteit zoals ook eerder genoemde artiesten die hebben of hadden. Ook in andere muziekstijlen kan Mark excelleren, maar dat valt niet binnen het bestek van deze review. “Strange Things” was de aftrapper. Men kon zich in vijftiger jaren West-side Chicago wanen. Hoogtepunt van deze set was “I Can’t Stand the Rain” ooit in de hoogste regionen van de hitparade geschopt door Tina Turner. Van een ongekende schoonheid en sensibiliteit, gitaarrifje incluis.
“That’s How Cold” door Thijs geschreven, ook kiekebish. Dit is blues zoals hij moet klinken. Als de volgende CD van Tee, release voorzien in september van dit jaar, zal gaan klinken als dit concert, ga ik ze nu al bestellen.

Bisnummer was “Green Onions” van Booker T. en geliefkoosd nummer van J.J. Louis, een nummer dat hij ons ten gehore brengt in gelijk welke formatie dan ook. Maar we hadden meer malchance kunnen hebben. Want dit nummer mag er ten allen tijde zijn.

Een zéér mooie gig en een must voor de liefhebbers van het genre. File under “the best of”. Bedankt Tee en bedankt Move2Blues.

witteMVS